Ponaglacie mnie prosząc o kolejne posty. Cieszy mnie to bardzo, bardzo i motywuje niesamowicie do dalszej pracy 🙂 Ktoś mnie czyta i zdałam sobie sprawę, że nie piszę pamiętnika tylko dla siebie! Świetnie, zatem zamieszczam post, którego nie mogliście się doczekać. Dzisiejszy wpis będzie po części o gotowaniu. Troszkę to dziwne, gdyż niekoniecznie lubię gotować, skłonna jestem nawet stwierdzić, że nie lubię. Tak… zdecydowanie nie lubię gotować, cóż tak mam – wolę wykonywać inne ciekawsze czynności 🙂 Jednak czasami zdarza się, że stoję przy “garach” troszkę z obowiązku jak na porządną panią domu przystało i “coś” tam staram się kuchcić. Zapraszam zatem do kolejnego wpisu kulinarnego. 
    
   Siejąc szparagi trzy lata temu nie spodziewałam się, że naprawdę “coś” z tego wyrośnie. Gdzie jak gdzie, ale na Mazurach ? Szparagi? To niemożliwe… Traktowałam zagonek ze szparagami jako poletko doświadczalne i bardzo cieszyły mnie rozczochrane czupryny zielonych pędów nowego warzywka, które wyrastały wysoko ponad rabatkę ( przez pierwsze dwa lata nie kopczykuje się szparagów). W trzecim sezonie zrobiliśmy kopczyki, które następnie zakryliśmy czarną włókniną zapewniającą ciepło naszym warzywom, jednocześnie pozbawiającą je promieni słonecznych – białe szparagi są delikatniejsze w smaku. 
I w ten oto sposób doczekaliśmy się własnych plonów: